Δυο πεύκα, πεντακόσιες χιλιάδες και βάλε
βελόνες, να βλαστημάω στο σκούπισμα, να βουίζω μαζί με τις μέλισσες. Να τις
έπαιρνε ο αγέρας της Τροίας που μ’ ένα μικρό λουλουδάτο φουστανάκι ίσαμε το
γόνατο χλιμίντριζαν πάνω στα πόδια μου, τηλεγραφόξυλα έλεγε η μάνα κι έλεγα
τώρα θα χαθώ από μυρωδιές, μουσικές, παλιά μπαούλα, θα μπω στις ασπρόμαυρες
φωτογραφίες και στα αινίγματα της Μαρί – Οντ Μυράιγ, στο σφαιρικό κέλυφος των
αχινών πεσμένη κατάχαμα, κανείς δεν θα με βρει. Μονάχα μη μιλήσω… μη... που έτσι
νηστικές ρουφήξουν απ’ τη γλώσσα το θόρυβο, το στρογγυλό μελάνι απ’ το σφαγμένο
δόντι κι άντε να μου βρω άλλο να σου γράψω την αγάπη. Κοριτσάκι; Μη στα δέντρα…
ξεψυχάνε όταν τ’ ακουμπάς. Τότες ήρθανε πουλιά, κοκόρια, δύο παγώνια, πέντε-
έξι ορτύκια, παπιά και καμιά σαρανταριά κουνέλια. Λαχτάρισαν οι μέλισσες από
τις σολομωνικές κραυγές, έφυγαν για το Βόσπορο. Ξεκόλλησα από τα πεύκα κόκκινη.
Ξυπόλητη τριγύριζα σαν αδέσποτος σκύλος, από δρόμο σε στενό κι απάνω στον
ουρανό της Πυργέλας τηγάνι τ’ αστεράκια και τα φεγγαρίσια μάτια «οι
ονειροπαρμένοι τρελοί της γης» έγραψε ο Γιώργος Μακρής, στη μονή Καρακαλά μια
εικόνα για χάρη μου χαμογελά, μέσα στο λεύκωμα γίνομαι δεκατρία, μικρή
σημείωση-το σ’ αγαπώ σημαίνει αιώνια κι άλλο τόσο, μόνο που πλάνταξε.
Σκαρφαλώνω μυγδαλίτσες και λεμονίτσες, μυρίζω κουφετί φρούτο ή χώμα
ανοιξιάτικο. Η άνοιξη είναι μια κουτσομπόλα γάτα, δεν τρελαίνεται. -Να μου
αγοράσεις ψυχραιμία – της είπα, γιατί εμένα τρελαίνονται τα άντερα μου και
τσακίζομαι, κρεμόμαστε σαν λιαστά χταπόδια. Γελάκια; Έτσι το ‘θελε ο θεούλης
μου ο μοσχοκάρυδος που μου ‘φτιαξε ένα τόπο με κλαράκια, ανθάκια ξυνομυριστά,
βασιλικούς και ρίγανες μπροστά στο κάδρο της Παναγιάς της πορτοκαλούσας.
Κεράκια λευκά τα νιόπαντρα, τ’ ανύπαντρα λαβ λαβ λάβα, ουράνια φλεγόμενα
πουλάκια, ανεκπλήρωτες γαμημένες επιθυμίες και πέθανεμε να σε χαρώ, να σε
χορτάσω, να σε χορέψω μάτια μου, λάμπεις, πω πω πως λάμπεις. Είχα δυο κρυψώνες
να βάζω τις λάμψεις και τις εκρήξεις κι ένα ερωτικό γράμμα που όταν το έχασα
έπιασα το μοιρολόι. Ύστερα μου ‘κόψαν τα μαλλιά κι έπεσα να πεθάνω.
*αυτό τώρα με τα πεύκα και τις πευκοβελόνες, Ναύπλιο-Πυριέλλλλα {την έλεγε η μάνα μου κοροϊδεύοντας, τα χτήματά μας τω πάλαι εκεί} 7 χιλιόμετρα δρόμος, εμείς τα καθαρίζαμε με τα Πουλάκια και τις Οδηγούς στο Πάρκο, με τρέχανε για αλλεργίες από την γύρη πάντα τέτοιες εποχές*
**κείμενο για όλων των ειδών τις επιθυμίες, χαρά για τις φίλιες γραφές που θαυμάζουμε**
