10/11/17

πολίτες

ξανά: είμαστε πρώτα πολίτες (κάποιοι, από την δική μας φυτρογενιά, μάλλον ήμαστε μπολιασμένοι να μείνουμε έτσι, πρώτα πολίτες).

Ναι, δικαιούται άδειες, αν δεν τους αρέσει, ας αλλάξουν τον Νόμο. Ίσως να είχε γλιτώσει κι εκείνη η κοπελλιά που πετσόκοψε ο δήθεν πρεζάκιας (από πού κι ως πού το χασισάκι προξενεί εξάρτηση λες κι είναι ηρωΐνη, κοκαΐνη ή κρακ?) Τα υπόλοιπα είναι φληναφλήματα, να έχουν να παίζουν τα κανάλια. Την οργή της Ντόρας, πολλοί την καταλάβαμε, από την μεριά της έχει δίκιο, κι ο γιος της το ίδιο. Κείνη την μέρα, 1989, οι  πυροβολισμοί δια πιστόλας Κουφοντίνα ακούστηκαν ως το ένα τετράγωνο όπου δούλευα. Πέσαμε "ξεροί". Ναι, δικάστηκαν ως εγκληματίες του κοινού Ποινικού Δικαίου. Όχι ως πολιτικοί ακτιβιστές έστω και ακραίοι, έστω και πολλάκις δολοφόνοι (που ήσαν).
Ναι, δεν έχει αποκηρύξει τίποτα και ούτε πρόκειται. Διαστρεβλωμένη λογική και διεστραμμένη πρακτική? Ναι, έχουν και συνεχιστές στο σήμερα. Πρόβλημα 1ο.

http://www.lifo.gr/articles/titivismata_blogs/168116

-προσυπογραφή του κειμένου-

Οι Συριζαίοι (αχ, ας μην αρχίσουν πάλι οι σεντονιάδες από το πού μας προέκυψαν τούτοι, καλοπαιδάκια του ΚΚΕ, διεγραμμένα, κομματοσωληνόγεροι του ομοίως ΚΚΕ, τα πιο αισχρά υποκείμενα του "βαθέος Πασόκ" σαν κάτι Φωτόπουλους και Τσουκαλάδες πήγαν και κολλήσαν σε κάτι υπολείμματα κομματάρια του πρώην ΚΚΕες, έξω δεξιά και μόνον) να σωθούν προσπαθούν και θα προσπαθούν, κάνουν και καμιά κίνηση δήθεν αριστεροσύνης μπας και μείνουν έτι περαιτέρω στις καλές απολαυές της εξουσίας -τους-.
Αλλά οι νόμοι ενδύονται τον επιστημονοειδή μανδύα και σερβίρονται ως κυρίως πιάτο στους καναπέδες ανθρώπων εξαντλημένων σωματικά, ψυχολογικά κι εξουθενομένων εφ' όλης της ύλης, μέσω της ΤΒ και των διαδικτύων. Οι ίδιοι Νόμοι που δημιουργούν εξαμβλωματικές διατάξεις, η πρώην κυρία Αρείου Πάγου παρά τω Τσιπρί, αποσυμφόρησης των φυλακών, "όξω όλοι, κουτσοί στραβοί", αλλά ελέω δικαστών αφήνουν την Ηριάννα στην φυλακή της. Πρόβλημα 2ο.
Όχι, δεν υπάρχει οικογενειακή ευθύνη, δεν φταίμε για την πορεία των παιδιών μας, ούτε ο Βούτσης για την αξιέραστη διαδρομή του υιού του. Ως νεόκοπος "μεγαλοσχήμων", εντούτοις, συνετέλεσε στην αποφυλάκισή του, για να συνεχίσει, ανενόχλητος, πλέον, ο υιός "στον δρόμο που έδειξε ο έτσι" (που είπε κάποτε ο δημοσιογράφος Δημαράς, νυν βουλευτής κι αυτός, ε, "είναι πολλά τα λεφτά, 'Άρη"). Και να αγκαλιάζει συντροφικά τον κ. Κουφοντίνα στην πρώτη του (και παρθενική, πλην μόνη, οσμιζόμεθα) έξοδο. Για τον υιό Κουφοντίνα, μια χαρά παλληκάρι που διαπρέπει επιστημονικά, το μόνο σχόλιο: "μ' όποιον δάσκαλο θα κάτσεις, τέτοια γράμματα θα μάθεις", δυστυχώς, στον ανερμάτιστο δρόμο του πατέρα του.

Οι Συριζαίοι φταίνε, όμως, inter alia, για την επί τούτοις οφθαλμοφανή απραξία, ατιμωρησία των δήθεν κουκουλοφόρων, την καθημερινή κόλαση στα Εξάρχεια (υπήρξα Εξαρχειώτισσα για καιρούς πολλούς, κάτι ίσως γνωρίζω από παλιότερες εποχές) για την απόλυτη ανοχή (αν όχι στήριξη) νεόκοπων φρουτοτιμωρών υπό την νοηματοδοτική ονομασία Ρουβίκωνας. Σε κάτι τέτοια λένε να εξαργυρώσουν την ουδέποτε είχαν έχει αριστεροσύνη τους. Θλιβεροί αλλά τις συνέπειες τούτων πληρώνουν, ως συνήθως, οι πολλοί, εμείς, δηλαδή. Όχι, αυτό δεν είναι πρόβλημα κανενός αριθμού. Φρουτοπαθογένεια του σημερινού καιρού.

Του λοιπού, σαν χθες, κείνη την ίδια χρονιά που ο κ. Κουφοντίνας εξαφάνιζε από την ζωή και την δημόσια σκηνή έναν κατ' εξοχήν ευπατρίδη, τον Παύλο Μπακογιάννη -ίσως  το γεγονός να του ανέτρεψε κάτι στην έωλη "ιδεολογία του" (δεν το πολύ-πιστεύουμε, όμως)-, χαιρετίσαμε με όλα μας τα καπέλλα  ανεμίζοντα την κατάργηση μιάς ακόμα αρρωστημένης "μυθολογικής ιδεοληψίας", την πτώση του Τείχους στο Βερολίνο και είδαμε με φρίκη στο "γυαλί" της ΤΒ τα πτώματα του ζεύγους Τσαουσέσκου.


Σαν χθες είπε να μας αφήσει δωκάτω ο Κώστας Βεργόπουλος, ο Κωνσταντίνος Τσουκαλάς έμεινε μόνος πια να νιώθει απλώς την ερημιά κείνων που θα ζήσουν κι άλλο. Δεν μας το ευχόμαστε.
Στο καλό Κώστα, σύντροφε, αλλά κυρίως δάσκαλε και φίλε.-


Hadjidakis-Fleury Dadonaki: I love you - Σ' αγαπώ

Που πια δεν έχω τίποτε άλλο Μες στους τέσσερις τοίχους, το ταβάνι, το πάτωμα Να φωνάζω από σένα και να με χτυπά η φωνή μου Να μυρίζω από σέν...