Τέλη της δεκαετίας '80, κάποια παιδιά που πήγανε στην μεγάλη πόλη, σπουδάσανε και γυρίσανε στη μικρή πατρίδα, τότε έπνεαν τα λοίσθια οι συλλογικότητες, είπαν ν' ανακατευτούν ενεργότερα με τα κοινά, τότε φτιάξανε και την Απόπειρα, από απλή εφημερίδα, πέρασε στις εκδόσεις και στα συλλεκτικά σήμερα Ετήσια Ημερολόγια που διαφυλλάτουμε ως κόρην οφθαλμού, από κοινή ιδεολογική και πολιτική τότε αφετηρία, συγκροτήσαν την "Άλλη Πρόταση" και μπήκαν στο Δημαρχειακό Συμβούλιο πάντα ως μειοψηφία. Απετέλεσαν για χρόνια κι ως σήμερα τον "ψύλλο στον κόρφο" της πασίγνωστης στον συντηρητικό κόσμο Ναυπλίας. Τις προάλλες, κάναν μιαν αναμνηστική συνάντηση στο Φουγάρο και πολύ ζήλεψα που δεν ήμουν εκεί, με τον Κώστα τον Μιχόπουλο, τη Λέλα τη Λαπαθιώτη, τη Θάλεια την Αντωνιάδη, τον Βασίλη τον Βενετσανόπουλο και τόσους και τόσες άλλους κι άλλες.
Στο βήμα αριστερά ο Κώστας Καράπαυλος, δικηγόρος, κι ο Μπάμπης Αντωνιάδης, μηχανικός. Συζητείται να ξαναβγεί η "Απόπειρα", καλλίτερη ιδέα δεν έχει ακουστεί στην Αργοναυπλία του σήμερα, με τόσους άχρηστους ως δήθεν δημοτικούς, λέει, "αρχόντους", τυπικότατο δείγμα ο ερίτιμος κ. Δήμαρχος Άργους.
από το απολαυστικό εν πολλοίς και πάντοτε καλά ενημερωμένο Παλαμπούρτζι του Βαγγέλη και φωτό του ομοίως φίλτατου εικαστικού Αργείτη Ρήγα Ρηγόπουλου, αδερφού του Γιάννη μας, έξοχου ποιητή, που, πρώτος, στη δεκαετία του '70, έστησε την εφημερίδα απάντων των Αργοναυπλιωτών "Αναγέννηση":
https://palabourtzi.gr/2017/03/20/%CE%B7-%CE%B1%CF%80%CF%8C%CF%80%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%B1-2017-%CE%B5%CF%80%CE%B5%CF%84%CE%B5%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CF%8C-%CF%84%CE%B5%CF%8D%CF%87/
πολλά άσπρα μαλλιά,
μιλήσανε κι ο Λάκης (Κανέλλος) ο Κανελλόπουλος, κοινωνιολόγος και ως σήμερα Διευθυντής του πολύπαθου Πελοποννησιακού μας Μουσείου της ντέιμ κυρίας Νανάς Παπαντωνίου κι ο πάντα φίλος Γιώργης Ελενόπουλος, πάντοτε γραφείο Τύπου του κυρίου Γεωργάκη που επανέκαμψε στην "κοιτίδα του" για να μην χάσει τη θεσάρα στην Σοσιαλιστική Διεθνή (δυστυχώς για το πανελλήνιον) τος πα. Και εις άλλα παιδιά!!!
ένα ποίημα του Γιάννη από το φίλιο μπλογκ του φίλτατου Δημήτρη Τρωαδίτη:
-ο Γιάννης είναι άνθρωπος με ειδικές ανάγκες, ποτέ του δεν "κλάφτηκε", ποτέ δεν ζήτησε κάτι ιδιαίτερο, για όλους εμάς, είναι ο φίλος της καρδιάς μας, ο φλεγόμενος φίλος και σύντροφος που πρώτος έστησε αμιγές βιβλιοπωλείο στ' Άργος με την ίδια επωνυμία, "Αναγέννηση" και αποκειμέσα περάσαν Σαχτούρηδες και Σινόπουλοι, Λειβαδίτηδες και Αναγνωστάκηδες, Ελύτιδες και Βαρβιτσιώτηδες, Καρούζηδες και τόσοι άλλοι. Το βιβλιοπωλείο ως πρόσφατα κρατούσε ο Ρήγας με τη γυναίκα του.
άσχετο, για την ιστολόγο, οι καλλίτεροι Αργοναυπλιώτες ποιητές μετά τον μακαρίτη Θοδωράκη Κωστούρο, βεβαίως, βεβαίως, φαρμακοποιό και ιππέα στο δαιμόνιο ποδήλατό του ως τον θάνατό του, κτήτορα του πέρα από τον Αμφιτρύωνα σπιτιού-"κάστρο" το λέμε μεις- πάνω στα Πέντ' αδέρφια, είναι ο Γιάννης Ρηγόπουλος και η Στέλλα Βλαχογιάννη, ο Γιάννης στ' Άργος και το Στελλιώ που μεγάλωσε στ' Ανάπλι.
*μικρή προσωπική ανάμνηση: αμέσως μετά την Χούντα άνθισαν οι "εθνικοτοπικές", τότε κάναμε Σύλλογο Φοιτητών Αργολίδας, πρόεδρος, ο Νίκος Καρούζος, σύντροφος στον Ρήγα και συμφοιτητής μου, εξ Άργους ορμώμενος, οι πατεράδες μας δικηγόροι, συνοδοιπόροι και στενοί φίλοι, σήμερα δικηγόρος εκεί και πολλές φορές υποψήφιος Δήμαρχος, η αφεντιά μου αντιπρόεδρος κι ο Γιάννης Ρηγόπουλος Γ.Γ. -Μία απίστευτη εικόνα, ακόμη επί Χούντας: έμπαινε ο Καρούζος, στο αμφιθέατρο της Σχολής κρατώντας υπό μάλης το Κεφάλαιο του Μάρξ, άνοιγε, σηκωνόταν με την ψιλόλιγνη τότε σιλουέτα του και το δαιμόνιο αλά Ρασπούτιν, πλην ξανθό του, μούσι, την σιμή μύτη και την απαλή φωνή και άρχιζε να διαβάζει στον χουνταίο καθηγητή της Κοινωνιολογίας, σεισμός στο αμφιθέατρο...., μου έκανε πάσα και συνέχιζα, μας βγάζαν "καροτσάκι" από το αμφιθέατρο, είχαμε τον δικό μας πράκτορα, τον Καραπαναγιώτη, περνάγαμε "ωραία", τι ωραία χρόνια!!!!
Το 1974 και 1975 οργώσαμε στην κυριολεξία όλη την Αργολίδα, συντηρητικό-βασιλική ως τα μπούνια, για να στήσουμε μηχανισμούς του ΚΚΕες. Πολυτιμότατη η συνεισφορά του Κίμωνα Κομνηνού, σήμερα φαρμακοποιού στ' Ανάπλι. Οργανώθηκε μία παρουσίαση για την επέτειο του Πολυτεχνείου το 1975 στη Βιβλιοθήκη μας, "Παλαμήδης", φτάνουμε και είχαμε πει πως θα κάνω την εισήγηση (Νίκος, Γιάννης κι η αφεντιά μου είμασταν στο Πολυτεχνείο), δεν είχα γράψει τίποτα (σκέτος Χατζηδάκις σε κάτι τέτοια!!!), μου δίνουν καταφύγιο στο μόλις ανοιχθέν βιβλιοπωλείο του σύντροφου Γεράσιμου, πάνω στην Πλατεία, κάτω από του Μελισσινού, δυστυχώς, λίγο διήρκεσε το βιβλιοπωλείο του, ο Γεράσιμος ασθένησε.... εδώ και χρόνια είναι το παγωτατζίδικο "Δωδώνη". Θυμάμαι να γράφω πυρετωδώς πάνω σε κάτι λεπτά γαλάζια τσαλακωμένα από τον σάκο φύλλα αλληλογραφίας ως την τελευταία στιγμή. Πάμε, το διαβάζω κι έρχεται από το βάθος της κατάμεστης αίθουσας ο πανύψηλος Λούης Λάμπρου, με φίλησε και είπε: "σου σφίγγω το χέρι παιδί μου, συνεχίζεις στον δρόμο των γονιών σου", μια ζωή ΚΚΕ ο κ. Λούης με διώξεις, οι Γερμανοί τουφέκισαν τον λίγο μεγαλύτερο αδερφό του Νίκο, ψιλοσυγκινησιακή πρέπει να ήταν αυτή η εισήγηση, προφανώς. Βγαίνοντας από τη Βιβλιοθήκη, σε κάποιο άλλο μέλος του ΔΣ του Συλλόγου μας δεν άρεσαν όλα αυτά, ζήλεψε, δεν ζήλεψε, τι να πω???? -Πασοκτζής ήταν-, μου βουτάει τα φύλλα και τα κάνει κομματάκια, μία από τις τόσες φορές που υπέστην βία, δεν πρόλαβα καν να αντιδράσω, ούτε τα άλλα παιδιά. Πάει κι αυτό...
**γνωρίζω τον κύριο Λούη από τότε που γεννήθηκα,γείτονας στο διπλανό μας σπίτι, χαλκέντερος, ο τελευταίος επιζών της γενιάς του, πριν δύο χρόνια του κάμαν ένα ντοκυμανταίρ, τώρα φοιτητές του Μεταπτυχιακού του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου στ' Ανάπλι του κάνουν παρουσίαση, λυπάμαι που δεν μπορώ να είμαι, δεν πειράζει, θα τον δω το καλοκαίρι ή το νωρίτερο το Πάσχα κάτου:
https://argolika.gr/2017/03/28/%CE%B5%CE%BA%CE%B4%CE%AE%CE%BB%CF%89%CF%83%CE%B7-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%BD%CE%B1%CF%85%CF%80%CE%BB%CE%B9%CF%8E%CF%84%CE%B7-%CE%BB%CE%BF%CF%8D%CE%B7-%CE%BB%CE%AC%CE%BC%CF%80%CF%81/
από δεξιά: ο κόκκινος τοίχος του ξενοδοχείου Αμφιτρύων, τα σκαλιά του Κυριαζόπουλου, οικία Βασίλη Κυριαζόπουλου (εδώ μεγαλώσαμε εμείς), το ψηλό σπίτι των Λάμπρου, ο γεννήτωρ, πατέρας του Λούη, κύριος Μιχαλάκης Λάμπρου, ο πιο γλυκός και μειλίχιος άνθρωπος που γνώρισα στον βίο μου, πολυπράγμων, με πολυκατάστημα από την δεκαετία του '20 στον Μεγάλο Δρόμο, ήταν και ο πρώτος νεκρός που είδα στα πέντε μου, μεταξύ των δύο σπιτιών μεσολαβεί η δρομόσκαλα της Βύρωνος, κατέβασαν το άσκεπο φέρετρο από εκεί, πάντα προοδευτικός στις ιδέες, διετέλεσε Δήμαρχος μετά την απελευθέρωση, το συντηρητικό κατεστημένο του Ναυπλίου ποτέ δεν τον αναγνώρισε, ποτέ δεν ανάρτησε και την δική του φωτογραφία στο πάνθεον φωτογραφιών των διατελεσάντων Δημάρχων, ένας τόπος δεν είναι τα ωραία κτήρια, ούτε το πόσο καταντάει τουριστικός προορισμός, οι άνθρωποί του είναι, δυστυχώς, ο τόπος μου ως σήμερα, τοξικός...
*** στις παρεμβάσεις της Απόπειρας αναφέρεται πως σκάνδαλο προέκυψε διότι ο οικογενειακός φίλος αείμνηστος Γιώργος Καραμάνος ανέφερε βλάχους.
Ο Γιώργος Καραμάνος υπήρξε στενός φίλος του πατέρα μου, στη δική μου βιβλιοθήκη βρίσκονται με την δέουσα αφιέρωση όλα του τα βιβλία, πόσο δεν διασκέδασε ένα παιδάκι στη δεκαετία του '60 με το "Χουνέρι στο τραίνο", διηγηματογράφος, έξοχος κωμωδιογράφος. Πέθανε το 2004, μεταξύ του 1998 ως τον θάνατό του βλεπόμασταν συχνά-πυκνά στ' Ανάπλι και στο χτήμα του στο Μάνεσι, λίγο έξω από την Τίρυνθα, λίγο αργότερα, η κόρη του Βάλια, διηγηματογράφος, έβγαλε ένα φωτογραφικό άλμπουμ με τις καλλίτερες φωτογραφίες του πατέρα της. Κάποτε, του κάνανε ένα σήριαλ στην τότε ΕΡΤ.
Ένας πολύ όμορφος άνθρωπος εφ' όλης της ύλης, η Βάλια δεν μπήκε ως τώρα στον κόπο να κάνει ένα λήμμα στην Βικιπαίδεια για τον πατέρα της, είθε!!!
https://senariografoi.gr/gr/useful/tribute-karamanos/
https://argolikivivliothiki.gr/2008/11/01/%CE%BF-%CF%86%CF%89%CF%84%CE%BF%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%BF%CF%83-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%87%CF%89%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%85-%E2%80%93-%CE%B3%CE%B9%CF%89%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%83-%CE%BA%CE%B1%CF%81/
ένα ποίημα του Γιάννη από το φίλιο μπλογκ του φίλτατου Δημήτρη Τρωαδίτη:
ΞΥΔΙ ΚΑΙ ΝΕΡΟ
την κορυφή της σκάλας
στέκεσαι και αγναντεύεις τη θάλασσα
Στο πρώτο σκαλοπάτι πεσμένος
προσπαθεί να κουνήσει τα φτερά του:
Άγγελος είναι λαβωμένος.
Δεν τον κοιτάς.
Ο δικός σου άγγελος περιμένεις νάρθει από τα νερά.
στέκεσαι και αγναντεύεις τη θάλασσα
Στο πρώτο σκαλοπάτι πεσμένος
προσπαθεί να κουνήσει τα φτερά του:
Άγγελος είναι λαβωμένος.
Δεν τον κοιτάς.
Ο δικός σου άγγελος περιμένεις νάρθει από τα νερά.
Ο λαβωμένος θέλει να σου πει μια ιστορία
πούχει να κάνει με την αγάπη
με τη θάλασσα
και τα μαχαίρια.
Θέλει να σου πει πως τον βρήκαν απροστάτευτο
από τη δική σου απαντοχή
και τούσπασαν τα φτερά.
Ελεύθερη νάσαι πια
Να μην τον καρτερείς γιατί δεν θάρθει.
πούχει να κάνει με την αγάπη
με τη θάλασσα
και τα μαχαίρια.
Θέλει να σου πει πως τον βρήκαν απροστάτευτο
από τη δική σου απαντοχή
και τούσπασαν τα φτερά.
Ελεύθερη νάσαι πια
Να μην τον καρτερείς γιατί δεν θάρθει.
Όμως όπως εκείνα τα πουλιά
που έχουν δεχτεί τα βόλια
και σέρνονται στους θάμνους ή τα πεζοδρόμια
ήρθε στο πρώτο σκαλί σου κι έπεσε.
που έχουν δεχτεί τα βόλια
και σέρνονται στους θάμνους ή τα πεζοδρόμια
ήρθε στο πρώτο σκαλί σου κι έπεσε.
Είναι αυτός που καρτερούσες.
Ξέπλυνε τον με ξύδι
και ράντισε τον με αρμύρα.
από εδώ: Ξέπλυνε τον με ξύδι
και ράντισε τον με αρμύρα.
-ο Γιάννης είναι άνθρωπος με ειδικές ανάγκες, ποτέ του δεν "κλάφτηκε", ποτέ δεν ζήτησε κάτι ιδιαίτερο, για όλους εμάς, είναι ο φίλος της καρδιάς μας, ο φλεγόμενος φίλος και σύντροφος που πρώτος έστησε αμιγές βιβλιοπωλείο στ' Άργος με την ίδια επωνυμία, "Αναγέννηση" και αποκειμέσα περάσαν Σαχτούρηδες και Σινόπουλοι, Λειβαδίτηδες και Αναγνωστάκηδες, Ελύτιδες και Βαρβιτσιώτηδες, Καρούζηδες και τόσοι άλλοι. Το βιβλιοπωλείο ως πρόσφατα κρατούσε ο Ρήγας με τη γυναίκα του.
άσχετο, για την ιστολόγο, οι καλλίτεροι Αργοναυπλιώτες ποιητές μετά τον μακαρίτη Θοδωράκη Κωστούρο, βεβαίως, βεβαίως, φαρμακοποιό και ιππέα στο δαιμόνιο ποδήλατό του ως τον θάνατό του, κτήτορα του πέρα από τον Αμφιτρύωνα σπιτιού-"κάστρο" το λέμε μεις- πάνω στα Πέντ' αδέρφια, είναι ο Γιάννης Ρηγόπουλος και η Στέλλα Βλαχογιάννη, ο Γιάννης στ' Άργος και το Στελλιώ που μεγάλωσε στ' Ανάπλι.
*μικρή προσωπική ανάμνηση: αμέσως μετά την Χούντα άνθισαν οι "εθνικοτοπικές", τότε κάναμε Σύλλογο Φοιτητών Αργολίδας, πρόεδρος, ο Νίκος Καρούζος, σύντροφος στον Ρήγα και συμφοιτητής μου, εξ Άργους ορμώμενος, οι πατεράδες μας δικηγόροι, συνοδοιπόροι και στενοί φίλοι, σήμερα δικηγόρος εκεί και πολλές φορές υποψήφιος Δήμαρχος, η αφεντιά μου αντιπρόεδρος κι ο Γιάννης Ρηγόπουλος Γ.Γ. -Μία απίστευτη εικόνα, ακόμη επί Χούντας: έμπαινε ο Καρούζος, στο αμφιθέατρο της Σχολής κρατώντας υπό μάλης το Κεφάλαιο του Μάρξ, άνοιγε, σηκωνόταν με την ψιλόλιγνη τότε σιλουέτα του και το δαιμόνιο αλά Ρασπούτιν, πλην ξανθό του, μούσι, την σιμή μύτη και την απαλή φωνή και άρχιζε να διαβάζει στον χουνταίο καθηγητή της Κοινωνιολογίας, σεισμός στο αμφιθέατρο...., μου έκανε πάσα και συνέχιζα, μας βγάζαν "καροτσάκι" από το αμφιθέατρο, είχαμε τον δικό μας πράκτορα, τον Καραπαναγιώτη, περνάγαμε "ωραία", τι ωραία χρόνια!!!!
Το 1974 και 1975 οργώσαμε στην κυριολεξία όλη την Αργολίδα, συντηρητικό-βασιλική ως τα μπούνια, για να στήσουμε μηχανισμούς του ΚΚΕες. Πολυτιμότατη η συνεισφορά του Κίμωνα Κομνηνού, σήμερα φαρμακοποιού στ' Ανάπλι. Οργανώθηκε μία παρουσίαση για την επέτειο του Πολυτεχνείου το 1975 στη Βιβλιοθήκη μας, "Παλαμήδης", φτάνουμε και είχαμε πει πως θα κάνω την εισήγηση (Νίκος, Γιάννης κι η αφεντιά μου είμασταν στο Πολυτεχνείο), δεν είχα γράψει τίποτα (σκέτος Χατζηδάκις σε κάτι τέτοια!!!), μου δίνουν καταφύγιο στο μόλις ανοιχθέν βιβλιοπωλείο του σύντροφου Γεράσιμου, πάνω στην Πλατεία, κάτω από του Μελισσινού, δυστυχώς, λίγο διήρκεσε το βιβλιοπωλείο του, ο Γεράσιμος ασθένησε.... εδώ και χρόνια είναι το παγωτατζίδικο "Δωδώνη". Θυμάμαι να γράφω πυρετωδώς πάνω σε κάτι λεπτά γαλάζια τσαλακωμένα από τον σάκο φύλλα αλληλογραφίας ως την τελευταία στιγμή. Πάμε, το διαβάζω κι έρχεται από το βάθος της κατάμεστης αίθουσας ο πανύψηλος Λούης Λάμπρου, με φίλησε και είπε: "σου σφίγγω το χέρι παιδί μου, συνεχίζεις στον δρόμο των γονιών σου", μια ζωή ΚΚΕ ο κ. Λούης με διώξεις, οι Γερμανοί τουφέκισαν τον λίγο μεγαλύτερο αδερφό του Νίκο, ψιλοσυγκινησιακή πρέπει να ήταν αυτή η εισήγηση, προφανώς. Βγαίνοντας από τη Βιβλιοθήκη, σε κάποιο άλλο μέλος του ΔΣ του Συλλόγου μας δεν άρεσαν όλα αυτά, ζήλεψε, δεν ζήλεψε, τι να πω???? -Πασοκτζής ήταν-, μου βουτάει τα φύλλα και τα κάνει κομματάκια, μία από τις τόσες φορές που υπέστην βία, δεν πρόλαβα καν να αντιδράσω, ούτε τα άλλα παιδιά. Πάει κι αυτό...
**γνωρίζω τον κύριο Λούη από τότε που γεννήθηκα,γείτονας στο διπλανό μας σπίτι, χαλκέντερος, ο τελευταίος επιζών της γενιάς του, πριν δύο χρόνια του κάμαν ένα ντοκυμανταίρ, τώρα φοιτητές του Μεταπτυχιακού του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου στ' Ανάπλι του κάνουν παρουσίαση, λυπάμαι που δεν μπορώ να είμαι, δεν πειράζει, θα τον δω το καλοκαίρι ή το νωρίτερο το Πάσχα κάτου:
https://argolika.gr/2017/03/28/%CE%B5%CE%BA%CE%B4%CE%AE%CE%BB%CF%89%CF%83%CE%B7-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%BD%CE%B1%CF%85%CF%80%CE%BB%CE%B9%CF%8E%CF%84%CE%B7-%CE%BB%CE%BF%CF%8D%CE%B7-%CE%BB%CE%AC%CE%BC%CF%80%CF%81/
από δεξιά: ο κόκκινος τοίχος του ξενοδοχείου Αμφιτρύων, τα σκαλιά του Κυριαζόπουλου, οικία Βασίλη Κυριαζόπουλου (εδώ μεγαλώσαμε εμείς), το ψηλό σπίτι των Λάμπρου, ο γεννήτωρ, πατέρας του Λούη, κύριος Μιχαλάκης Λάμπρου, ο πιο γλυκός και μειλίχιος άνθρωπος που γνώρισα στον βίο μου, πολυπράγμων, με πολυκατάστημα από την δεκαετία του '20 στον Μεγάλο Δρόμο, ήταν και ο πρώτος νεκρός που είδα στα πέντε μου, μεταξύ των δύο σπιτιών μεσολαβεί η δρομόσκαλα της Βύρωνος, κατέβασαν το άσκεπο φέρετρο από εκεί, πάντα προοδευτικός στις ιδέες, διετέλεσε Δήμαρχος μετά την απελευθέρωση, το συντηρητικό κατεστημένο του Ναυπλίου ποτέ δεν τον αναγνώρισε, ποτέ δεν ανάρτησε και την δική του φωτογραφία στο πάνθεον φωτογραφιών των διατελεσάντων Δημάρχων, ένας τόπος δεν είναι τα ωραία κτήρια, ούτε το πόσο καταντάει τουριστικός προορισμός, οι άνθρωποί του είναι, δυστυχώς, ο τόπος μου ως σήμερα, τοξικός...
*** στις παρεμβάσεις της Απόπειρας αναφέρεται πως σκάνδαλο προέκυψε διότι ο οικογενειακός φίλος αείμνηστος Γιώργος Καραμάνος ανέφερε βλάχους.
Ο Γιώργος Καραμάνος υπήρξε στενός φίλος του πατέρα μου, στη δική μου βιβλιοθήκη βρίσκονται με την δέουσα αφιέρωση όλα του τα βιβλία, πόσο δεν διασκέδασε ένα παιδάκι στη δεκαετία του '60 με το "Χουνέρι στο τραίνο", διηγηματογράφος, έξοχος κωμωδιογράφος. Πέθανε το 2004, μεταξύ του 1998 ως τον θάνατό του βλεπόμασταν συχνά-πυκνά στ' Ανάπλι και στο χτήμα του στο Μάνεσι, λίγο έξω από την Τίρυνθα, λίγο αργότερα, η κόρη του Βάλια, διηγηματογράφος, έβγαλε ένα φωτογραφικό άλμπουμ με τις καλλίτερες φωτογραφίες του πατέρα της. Κάποτε, του κάνανε ένα σήριαλ στην τότε ΕΡΤ.
Ένας πολύ όμορφος άνθρωπος εφ' όλης της ύλης, η Βάλια δεν μπήκε ως τώρα στον κόπο να κάνει ένα λήμμα στην Βικιπαίδεια για τον πατέρα της, είθε!!!
https://senariografoi.gr/gr/useful/tribute-karamanos/
https://argolikivivliothiki.gr/2008/11/01/%CE%BF-%CF%86%CF%89%CF%84%CE%BF%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%BF%CF%83-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%87%CF%89%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%85-%E2%80%93-%CE%B3%CE%B9%CF%89%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%83-%CE%BA%CE%B1%CF%81/
