si tu t' imaginais, fillete, fillete,
Rue de Marseille, όταν έκανες μικρή παράκαμψη έβγαινες στην Quai Malaquais, και στον Σηκουάνα με όλες τις κομψές αντικαιρί,
το ξενοδοχειάκι το λέγανε απλώς Hotel, το είχε βρει η Νάντια, με τον μήνα, σκάω μύτη τον Δεκέμβρη του 1972, κανένα τρομερό κρύο, τότε ήταν της μόδας μια μακριά μεξικάνικη πλεχτή ζακέτα (απέκτησα μια τέτοια λίγους χρόνους μετά), την φοράγανε όλοι, επέμενα να λούζομαι με -15,οκ, ούτε γάντια, αντέχαμε, απέναντι ακριβώς έμεναν η Juliette Greco με τον Michel Piccoli, ήταν αστική γειτονιά, οι Γκρεκο-Πικολί μένανε σε μία πολυκατοικία με φυλασσόμενη πόρτα και αυλή, σε παλιό μέγαρο, τους βλέπαμε καμιά φορά όταν βγαίναν για βόλτα, τους ξανασυναντούσαμε στην πλατεία της Saint Germain des Prés, στο Deux Magots, τότε δεν ήταν που με πρωτοκέρασες μία μπαγκέτα ζαμπόν-τυρί?
Παραμονή Χριστουγέννων πήγαμε στο Bobino, κει-δίπλα, σε matinée, απογευματινή, δηλαδή, είχε Brassens, l´auvergnat
ήρθε κι η Γκρεκό και το είπανε μαζί, εμείς το είχαμε στη μαγνητοταινία και με διπλωμένα πόδια κάτω από την καρώ φουστίτσα θυμάμαι να το ακούω με τις μέρες
Les moins de... ans ne peuvent pas connaitre
-είχαμε το δισκάκι, άρεσε πολύ στη μητέρα μου,
αυτό έπαιζε πρωΐ,μεσημέρι, απόγευμα και βράδυ,/και του πατέρα μου άρεζε πολύ, με βραστόν και όχι, στη βεράντα/-για ένα πράγμα και μοναδικό επαίρομαι, μου έμαθε πώς να κάνω καφέ, όχι μόνο όπως τον ήθελε κείνος αλλά με όλους τους τρόπους, έλεγε τότε: "τουλάχιστον σε έμαθα να ψήνεις καφέ, ποτέ δεν θα πεινάσεις"!!!
-tout doucement les yeux fermés, οι κιθάρες σε ντο μενόρ κι η άρπα σε κλειδί του φα, σολ του φα ε? σου το έχω πει ή το ξέχασα? κάτι χορδές, ακόμη ν' αλλαχτούν, η 'Αρια πήρε την άρπα της και ξενιτεύτηκε, ξεμείναμε, ναι? λέει ότι είναι καλά, σου το έχω πει ή ξεχνάω? συγγνώμην, γέρνω κι εγώ, ναι?-
-έπειτα, πήγαμε σε ένα καφενείο με mousse au chocolat,άντε να είχε τύχει να έχω δοκιμάσει καμιά-δυό φορές ακόμη στη μικρή μου ζωή,
την άλλη μέρα, Χριστούγεννα, μας είχαν καλέσει σε ένα σπίτι, μου έβαλες το πρώτο μου ποτήρι κρασί, το κόκκινο, έβλεπα βαθύ μπλε, τι να πιεί ένα παιδί, τι να πει ένα παιδί? κοίταγα,όλα τα μπλε κοίταγε το παιδί,
την άλλη εβδομάδα, ήταν το Φεστιβάλ κινηματογράφου, τότε πρωτοείδα τον Κόκκινο Ψαλμό του Μίκλος Γιάντσο, έκανα να κοιμηθώ νύχτες, και εντυπωσιάστηκα από τις ταινίες της γυναίκας του, της Μάρτας Μετζάρος, η Υιοθεσία, 1975, servus, η πεμπουσία της ταινίας δημιουργού-
Γύρω στα 2010, πήγα να ψάξω το ξενοδοχειάκι, είναι hi tech και οι τιμές είχαν αλλάξει, έκανε πάλι -15 και επέμενα να λούζω την πια κοντή κόμη, να φοράω την ίδια μακριά μεξικάνινη ζακέτα και να κόβω βόλτες μπαινοβγαίνοντας στις αντικαιρί της Quai Malaquais, με "χτυπάγανε" τα κομψά μου μποτάκια αλλά συνέχιζα γενναία στην πλοήγηση των 18 μου χρόνων- είχα να θυμάμαι, τον Γιάντσο, την Μετζάρος, την μπαγκέτα σου και τα όσα δεν άντεχε ένα 18χρονο παιδί, σαν το κρασί, εκεί, στο Πουργκατόριο, ελπίζω ακόμα να θυμάσαι, ναι?, αν όχι, τι να κάνω κι εγώ, κάποιοι ζουν σαν μαθουσάλες κι άλλοι πεθάναν νωρίς, δεν μπορώ να σου πω πότε να με περιμένεις, ξέρω, εντούτοις, με περιμένεις, να φύγεις από τα Πουργκατόρια, κάτω θες να σε βρω? στα έγκατα του μετρό της Saint Germain des Prés, έλα, παραδέξου το, περάσαμε καλά, ναι?,
α, έχει μπαγκέτα με ζαμπόν και τυρί εκεί? αλλιώς, να φέρω? Δεν έτρωγες και ποτέ, μόνο κόκκαλα μετράγαμε, δεν ξέρω πού κείνται σήμερα...Να στείλεις το σωστό μήνυμα για να ξέρω τι να ψωνίσω ανεβαίνοντας, sms κλπ δεν έχω, το θυμάσαι, ναι? ήσυχα, ξέρω, θα ανεβάσω κι ένα σφηνάκι pisco, ένα, όμως, εντάξει? για να εξηγούμαστε και στο υπερπέραν δηλαδή διότι 'δω κάτω μάλλον το παράκανες, φίλε, το θυμάσαι, σίγουρα ναι, οκ? λοιπόν, τα λέμε-
