ΚΑΤΑΛΟΓΟΣ ΠΟΙΗΤΩΝ ΑΝΑ ΗΜΕΡΑ
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 8 ΑΠΡΙΛΙΟΥ
Συντονιστής: Γιάννης Λεοντάρης
1. Αποστόλου‐Παναγιωτίδου Μαρία
2. Γιαννακούλη ‐Δεληγιάννη Ευαγγελία
3. Δερζέκος Δημήτρης
4. Καραμούντζος Σπύρος
5. Λιαλιάτσης Πάνος
6. Μότσης Φώτης
7. Μπούρας Άκης
8. Νανοπούλου Ελένη
ΣΑΒΒΑΤΟ 9 ΑΠΡΙΛΙΟΥ
Συντονιστής: Γιώργος Κόνδης
1. Βελιζιώτη Μαρία
2. Γιαννέλου Αγγελική
3. Καρδαρά Χρυσούλα
4. Ντηλιά Γκέλη
5. Παπαμιχαήλ‐Ρήγα Αικατερίνη
6. Ρούβαλη Αμαλία
7. Σφυρή Ζιζή
8. Τσιάκος Ανδρέας
Ο χρόνος στον τόπο τ’ Αναπλιού
Πώς ορίζεται ο χρόνος που διανύεται σ’
έναν μικρό τόπο σε δεδομένη ιστορική στιγμή; Με ποιο άνυσμα προσωπικού βιώματος
αλήθεια?
Ποιες παράμετροι «κατα-λογίζονται» στην
τοπιογραφία αυτού
του συγκεκριμένου χώρου, στην πάροδο του χρόνου;
Τι σημαίνει διαβιώ, εγκαταβιώ, βιώνω σε
έναν πεπερασμένο χρόνο, εντός ενός μικρού τόπου, «επιβεβαρυμμένου» από σημαντικές
ιστορικές στιγμές;
Τι να σημαίνει για την εξέλιξη του
ψυχισμού σε μία διαστελλόμενη χρονική στιγμή κατοίκου ενός τέτοιου τόπου,
κάποιου, ο οποίος, στη διάρκεια της ζωής του, θα γίνει δημιουργός λέξεων; “Τόπος
αλλού”, όπως λέει κάπου η φίλη μου ομότεχνος Ελένη Νανοπούλου; Ή
τόπος εδώ, εγγεγραμμένος στον ψυχισμό
κάποιου? Δηλαδή, εξωτερική ή εσωτερική πρόσληψη ενός χώρου όπου
διαβιούμε, στα πρώτα ερεθίσματα της αρχόμενης ζωής.
Κάποια πρώτα ερωτήματα που ενδεχομένως έχουν
απασχολήσει, έστω και εν δυνάμει, ορισμένους από νυν και πρώην κατοίκους τ’
Αναπλιού.
Αν αληθεύει πως είμαστε παράγωγα όχι
μόνο οικογένειας και κοινωνίας σε ορισμένη χρονική στιγμή, φέροντας κύτταρα
κληρονομικότητας, αλλά, και της
περιρρέουσας ατμόσφαιρας ενός χώρου στον οποίο αναπτύσσεται ψυχή τε και σώματι ένας άνθρωπος, τι να σημαίνει,
άραγε η κληρονομικότητα ενός τόπου σε κάποιον γέννημα-θρέμμα του; Πόσο επιδρά
στην ψυχο-πνευματική του εξέλιξη;
Σαφώς, καθοριστικά, με στίγμα άσβηστο.
Είναι γνωστό πως η λογοτεχνία θέτει
απλώς ερωτήματα και οι επιστήμες δοκιμάζουν να δώσουν απαντήσεις.
Η στο άκρον άωτον συμπυκνωτική γραφή της
ποιητικής ασχολείται με λίγα βασικά θέματα, που είναι εκείνα τα οποία
ταλανίζουν τον κάθε θνητό, είτε καταθέτει γραπτώς αισθήσεις, σκέψεις, απόψεις, μετουσιωμένες φυσικά σε συνεκτικό ποιητικό λόγο ή, αρκείται να ζήσει τον καταδικό του βίο. Το
πέρασμα του χρόνου, ο έρωτας για ανθρώπους, τόπους και πράγματα, ο θάνατος, η
αίσθηση του πεπερασμένου της ανθρώπινης ύπαρξης, η χαρά να ζεις αυτή την
ύπαρξη.
Καμιά φορά, για κείνους που ασκούνται
στην ποίηση: «η απόσταση από το ποίημα είναι μία τρύπα αιμάτινη κι ένα δίκοπο
μαχαίρι».
Στην προκείμενη: η τρύπα από αίμα, ριγμένη
στον κόλπο τ’ Αναπλιού.-
(ποιητής, θα μπορούσε να είναι ιδιότητα, μεταφραστής, θα μπορούσε να είναι ιδιότητα και επάγγελμα, κοινωνιολόγος, είναι "διαστροφικό" επάγγελμα, ίσως, ιδιότητα)
© ΑΡ
